पारले बिस्कीट,कोरोना आणि ‘त्या’ आज्जीबाई..! कोरोना ड्युटी वर कार्यरत असलेल्या डॉक्टरांचा स्वानुभव.
मी अत्यंत सुखद अनुभव घेतला, खालील चित्रात असलेल्या आजी माझ्या स्क्रीनिंगच्या दिवशी, एप्रिलच्या दुपारी 2.45 वाजेच्या उन्हाळ्याच्या दुपारच्या सुमारास आल्या होत्या. व्हॅनमधून स्क्रीनिंग करण्यासाठी काही ज्येष्ठ नागरिकांची रांग होती आणि त्यांना आवश्यक असलेली औषधे दिली. आम्ही आमचा दिवस सुरु केल्यापासून जवळजवळ ४ तास झाली असल्याने थोडी विश्रांती घेण्याविषयी माझी टीम बोलत होती. (सहसा ब्रेकमध्ये एक कप कॉफी किंवा एनर्जी ड्रिंकचा समावेश होता) आमच्याबरोबर आमच्या सेविका जो आमच्या व्हॅनच्या ड्रायव्हरशी बोलत होता की आज ( मी) आमच्या डॉक्टरांना शिबिरात गर्दी करावी लागली आणि म्हणूनच त्याला चांगला नाश्ता करता आला नाही. तो ब्रेकच्या गरजेबद्दल बोलत राहिला.
चित्रात दिसणार्‍या एका आजीने मला त्यादिवशी हा आश्चर्यकारक जीवन अनुभव भेट म्हणून दिला. माझ्या अंदाजानुसार ती आमचे बोलणे ऐकत असावी. तिला हातपाय दुखणे, हायपर-एसिडिटी आणि इतर अनेक नॉन-कोविड तक्रारी होत्या. ती व्हॅनच्या आत आली, जेव्हा ती माझ्या समोर बसली, तेव्हा तिने विचारले की, तुम्ही तुमचे जेवण कधी करता ? मी सहजतेने तिला सांगितले कि घरी जायला मला अजून १ तास आहे त्यांनतर मी आंघोळ करेल आणि मग जेवण करेल. अजून एक तास ? असं म्हणत ती माझ्याकडे पाहून हसली, मी मन हलवूनच तिला होकार दिला. तिने माझ्याकडे पाहिले आणि तिच्या पर्स मधून तिने त्वरित पार्लेजी बिस्किटचे एक लहान पॅकेट बाहेर काढले आणि माझ्या औषधाच्या टेबलावर ठेवले (माझ्या किटपासून दूर). मी फक्त तिच्याकडे पाहिलं, तिची ती तळमळ, काळजी मी समजू शकलो. आतापर्यंत आम्ही तिच्या आजाराबद्दल किंवा तक्रारींबद्दल क्वचितच बोललो होतो.
मी तिला ओळखत नाही, तिचे नाव देखील मला माहित नाही. (कमीतकमी मी तिला पाहू शकलो, तिने फक्त माझे डोळे पीपीई किटमध्ये पाहिले) मी तिच्या हावभावामुळे चकित झालो. ती म्हणाली, कि तुम्ही निवांत झाल्यावर हे खाऊन घ्या हे तुम्हाला जेवण मिळेपर्यंत भूक भागवतील काही काळ का होईना थोडी मदत करतील. ती म्हणाली कि आपणास हरकत नसेल तर मी त्यांना आपल्या (दुसर्‍या) टेबलावर ठेवू. ती माझ्याशी जवळजवळ 7-8 मिनिटे बोलत होती. मी तिला विचारले की तुमच्या पर्समध्ये बिस्किटे कसे आहेत? ती म्हणाली, मी माझ्यासाठी दोन पाकिटे विकत घेतली आहेत, मला हे बिस्किटे खूप आवडतात, वाटलंच तर जाताना मी आणखी घेऊन जाईल. मला आता वाटलं कि तुम्हाला ह्याची आता याची जास्त गरज आहे.
ती खूप हुशार होती, (हसून हसून) म्हणाली, लोक म्हणत आहेत कि खाण्याच्या गोष्टींमधून हा विषाणू पसरतो (तिने किडा हा शब्द वापरला होता), आता तुम्ही निर्णय घ्या की सुरक्षित आहे की नाही, तुम्ही म्हणाल की यामुळे विषाणूचा प्रसार होईल. (पुन्हा ती हसत राहिली) मी तिला उत्तर दिले नाही किंवा तिला प्रत्युत्तरही दिले नाही (मला त्यावेळी जे जाणवले ते मी सांगू शकलो नाही, आजही नाही) मला माहित आहे की ती अफाट उबदार अमर्याद केअर कनेक्शन बॉन्डिंगचा प्रसार करीत आहे आणि तिने दिलेल्या ह्या निस्वार्थी काळजीचा सुखद अनुभव आम्हाला ५२ दिवसांच्या कोरोना ड्युटी वरील सुखद क्षणांची आठवण करून देतो. -डॉ. राम गुडगीला
